یَا ابْنَ جندب، لا تَقُل فىِ المُذْنِبینَ مِن أَهلِ دَعْوَتِکُم اِلاّ خَیراً و اسْتَکینُوا اِلىَ اللّهِ فى تَوْفیقِهِم وَ سَلوا التوبةَ لَهُم فَکُلُّ مَن قَصَدَنا و تَوَلاّنا و لم یُوالِ عَدُوَّنا و قالَ ما یَعْلَمُ و سَکَتَ عمّا لا یَعْلَمُ اَو اَشکَلَ عَلیه فهو فى الْجَنَّةِ.
در ادامه روایت، امام صادق(علیه السلام) مؤمنان را از بدگویى نسبت به شیعیان بر حذر داشته و به ایشان سفارش مى کند که حتى اگر برخى از شیعیان گناه کار باشند، جز سخن خیر، چیز دیگرى درباره آنها نگویند، بلکه با خضوع و خشوع و التماس، دعا کنند که خداوند به آنها توفیق دهد گناهانشان را ترک و توبه کنند تا مشمول آمرزش حق تعالى قرار گیرند.
این یک دستور اخلاقى است که مؤمنان نباید به محض این که خطایى از برادران دینى خود مشاهده کردند، با آنها قطع رابطه کنند و ایشان را منحرف، غیر قابل هدایت و اهل جهنم بدانند. اگر شیعیان گناه کار هستند ولى اساس ایمان و اعتقادشان درست است، باید خالصانه برایشان دعا کنیم که خداوند توفیق توبه و ترک گناه به آنها عطا فرماید.
انسان باید نسبت به مؤمنان حُسن ظن داشته باشد; بر فرض اگر گناهى هم کرده اند، فقط همان کارشان را بد بداند و نسبت به خودشان دشمنى نداشته باشد. روایتى هم در این باره وجود دارد که مى فرماید: خداوند کسانى را که مؤمن هستند و ایمانشان را حفظ مى کنند دوست دارد; اگر آنها کار بدى بکنند، خداوند همان کار بدشان را دشمن مى دارد، اما خودشان را دشمن نمى دارد. بر عکس، اگر کسانى از ریشه فاسد بوده و عقایدشان درست نباشد، اگر کار خوبى هم انجام دهند، خداوند کار خوبشان را دوست مى دارد اما خودشان را دوست نمى دارد.
ما نیز باید نسبت به دیگران این گونه باشیم; اگر کسى مؤمن و اعتقادش صحیح است، باید او دوست داشته باشیم، اگر گناهى هم مى کند، آن گناهش را دشمن بداریم و دعا کنیم خداوند به او توفیق دهد گناهش را ترک کند و آمرزیده شود.
حضرت در ادامه مى فرماید: هر کس سراغ ما بیاید و ولایت ما را پذیرفته و ولایت دشمنان ما را نپذیرفته باشد، به این شرط که هر چه مى داند بگوید و از گفتن چیزهایى که نمى داند پرهیز کند و در زمینه هایى که برایش مشکل و مشتبه است سکوت نماید، مشمول شفاعت ما شده و به بهشت مى رود.
بر این اساس، اگر از شخصى سؤالى پرسیده شود که نسبت به آن علم ندارد، باید سکوت کند و از اظهار نظر خوددارى نماید. بسیارى از افراد هستند که وقتى مسأله اى مطرح مى شود، بدون این که درباره آن علم داشته و تحقیق کرده باشند، به انکار آن مى پردازند، در حالى که دلیل انکار خود را نیز نمى دانند. انسان مؤمن باید این شجاعت را داشته باشد که اگر در مسایل دینى و غیر آن از او سؤالى شد با صراحت بگوید: «نمى دانم; از کسى که تحقیق بیش ترى در این زمینه کرده و متخصص تر است بپرسید. از سوى دیگر، کسانى که درباره موضوعى خوب تحقیق کرده اند و نسبت به آن علم و آگاهى دارند، باید محکم و استوار روى حرفشان بایستند و از آن دفاع نمایند.
